بهزیستی نیشابور پایگاه اطلاع رسانی بهزیستی نیشابور
دسترسپذیری به مفهوم طراحی و ساخت فضاها و خدمات به گونهای است که همه افراد، بهویژه کسانی که دارای معلولیت هستند، بتوانند بهراحتی و بدون مانع از آنها استفاده کنند. این مورد در محیطهای شهری و روستایی اهمیت زیادی دارد و میتواند اثرات مثبتی بر کیفیت زندگی افراد دارای معلولیت بگذارد. در ادامه به بررسی وضعیت دسترسیپذیری در این دو نوع محیط پرداخته میشود
۱- محیطهای شهری
محیطهای شهری بهدلیل تراکم جمعیت و تنوع خدمات و امکانات، نیاز به توجه ویژهای به دسترسیپذیری دارند. در این محیطها، چالشها و راهکارهای خاصی وجود دارد:
چالشها
– موانع فیزیکی: وجود پلهها، ناهمواریها، و علائم ناپیدا در پیادهروها میتواند مانع حرکت آسان افراد دارای معلولیت شود. همچنین، وجود ماشینهای پارکشده در پیادهروها میتواند دسترسی را به شدت محدود کند.
– نقص در حمل و نقل عمومی: بسیاری از سیستمهای حمل و نقل عمومی (مانند اتوبوسها و قطارها) بهطور کامل در دسترس نیستند و نیاز به اصلاحاتی برای تسهیل سفر افراد دارای معلولیت دارند.
– عدم وجود امکانات بهداشتی: بسیاری از مراکز عمومی مانند پارکها، مراکز خرید و ادارات دارای امکانات بهداشتی مناسب برای استفاده افراد دارای معلولیت نیستند.
راهکارها:
– طراحی سازهها و معابر: ساختمانها و معابر باید به گونهای طراحی شوند که شامل رمپها، آسانسورها و علائم راهنما برای افراد دارای معلولیت باشند.
– بهبود حمل و نقل عمومی: ایجاد وسایل نقلیه مناسب و توسعه سیستمهای هوشمند برای ارائه اطلاعات در دسترسپذیری میتواند به تسهیل سفر افراد دارای معلولیت کمک کند.
– آموزش و آگاهیبخشی: برگزاری دورههای آموزشی برای کارکنان شهرداری و دفاتر خدمات عمومی به منظور افزایش آگاهی در مورد نیازهای افراد دارای معلولیت میتواند اثربخش باشد.
۲- محیطهای روستایی
دسترسپذیری در محیطهای روستایی ممکن است حتی با چالشهای بیشتری مواجه باشد، از جمله زیرساختهای ضعیف و محدودیتهای منابع.
چالشها
– کاهش منابع مالی و انسانی: بسیاری از روستاها بهدلیل محدودیتهای مالی و انسانی قادر به ارائه خدمات و زیرساختهای مناسب برای افراد دارای معلولیت نیستند.
– عدم وجود زیرساختهای حمل و نقل: در روستاها، حمل و نقل عمومی معمولاً کمتر است و در نتیجه افراد دارای معلولیت در دسترسی به خدمات اساسی با مشکلات بیشتری مواجه هستند.
– عدم شفافیت اطلاعات: کمبود اطلاعات در مورد خدمات دسترسپذیر و نحوه استفاده از آنها میتواند به عدم استفاده از امکانات موجود منجر شود.
راهکارها:
– توسعه زیرساختها: سرمایهگذاری در زیرساختهای دسترسپذیر از جمله مسیرهای پیادهرو، معابر هموار و ساختمانهای عمومی میتواند به بهبود دسترسی کمک کند.
– ترویج استفاده از فناوری: استفاده از فناوریهای نوین، مانند برنامههای موبایل برای ارائه اطلاعات در مورد خدمات و امکانات موجود، میتواند به تسهیل دسترسی کمک کند.
– تشویق به مشارکت اجتماعی: افراد محلی و جامعه باید در فرایند طراحی و اجرای پروژههای دسترسپذیر سهم داشته باشند تا نیازهای واقعی افراد دارای معلولیت بهتر شناسایی شود.
نتیجهگیری
دسترسپذیری محیطهای شهری و روستایی برای افراد دارای معلولیت نیازمند توجه به جزئیات و سرمایهگذاری در زیرساختها و خدمات است. این توجه میتواند به بهبود کیفیت زندگی افراد دارای معلولیت، افزایش استقلال و ترویج شمول اجتماعی منجر شود. بهبود دسترسیها نهتنها به نفع افراد دارای معلولیت است، بلکه به طراحی فضایی شاملتر و پایدارتر برای تمام اعضای جامعه کمک میکند.
